İki tarafı da muhtemelen istemeyerek de olsa zaman zaman deli edebilecek ilişkidir. babanın kızı için düşündükleri vardır. kızının da büyüdükçe artacak farklı doğruları... önemli olan birbirlerine duydukları doğal sevgiye katacakları anlayış, hoşgörü ve empatidir. zaman değişiyor sürekli. ben bazı değerlerin içinin boşaldığı ve bu boş alanın güncel, geçici heveslerle metalaştırıldığı bir zamanda yaşadığımın farkındayım. kızıma doğru bildiğim bir çok şeyi anlatamayacağım. o zaten almak istemeyecek... ama ben yine de denemeye kararlıyım. mesela... cinsellik konusunda alfred adler pisikolojisine inananlardanım. ne olduğunu kızıma anlatacağım. bana benzesin diye değil... ona hak yemenin sadece başkasının malı ile ilgili olmadığını... kendi üzerinde henüz bilmediği kişilerin de hakkı olduğunu, zamanın tarifsiz bir boyut olduğunu anlatacağım... tanrıyı anlatacağım... witgensteinı, oruç aruobayı, astor piazzollayı anlatacağım. albatrosları ve feriduddin attarı... değer denilen şeyin göreceliğin muğlak dünyasında kaybolmaması gereken, özenle korunup saklanması gereken bir şey olduğunu, sevginin dünyadaki en değerli şey olduğunu anlatacağım. oyalanma anlamına gelen eğlence ile, insanı çoğaltan eğlenceyi ayırabilmesi için ona olanak sağlayacağım. özgürlük ile düşüncesiz başına buyrukluğu karıştırmaması için elimden geleni yapacağım. başta söylediğim gibi... onun kişiliğine saygıyla, özgüvenine zarar vermeden, kısıtlamadan, dünyayı algılaması için deneyimlere ihtiyacı olduğunu bilerek... hatalarına göz yumarak değil belki ama öğrenmesini sağlayarak... erdemin salaklık, beklemenin enayilik sayıldığı bugün işim zor... ama yapacak bir şey yok. babayım ve bu olmayanın bilemeyeceği kadar büyük, ağırlığınca güzel bir şey...